Nga Prof.Dr.Xhavit LIPAJ, Zvicër
Nënë,
ti që rrije e ulur në skaj të dhomës, me duart e lodhura që laheshin në punë
e me shaminë e bardhë që të mbante kokën, si një kurorë prej heshtjes së kohës,
unë vij sot tek ti me fjalë
që as qielli nuk i mban dot.
Ti ishe fjala e parë që nuk u shkrua kurrë,
por u ndje.
Ti ishe shiu që zbriste pa bubullimë,
era që këndonte pa e parë,
thyerja që mblidhej vetë
për të mos na lënë të thyheshim ne.
Nënë,
ti e kishe një dritë të çuditshme në sy,
si ato dritat që ndizen nëpër male, kur nata është më e errët se vetvetja.
E kishe dritën që nuk kërkon lavdi, por vetëm vend ku të rrijë, ashtu qetë,
si bekim i heshtur.
Unë sot e shoh në këtë video,
atë gruan që mbante botën mbi gju, dhe s’e thoshte.
Ti s’kishe nevojë për fjalë.
Ti e dije se dashuria flitet më së miri, kur hesht, kur pret,
kur rri e ulur me duar që dridhen, nga gjithë ç’kanë bartur, por ende nuk lëshojnë.
Sa herë jam lodhur në jetë,
jam kthyer te sytë e tu,
te ajo butësia që rron nën shami, te ajo urtësi që nuk ka shkollë, por ka dritë,
dritë që nuk shuhet
edhe kur zemra e njeriut ngelet pa fjalë,
pa krahë,
pa strehë.
Nënë,
ti e pe botën në mënyrën tënde:
jo me sy, por me shpirt.
E kur më shihje mua,
edhe kur isha fëmijë, edhe kur u bëra burrë, më shihje si të isha ende ajo copëzja e vogël
që duart e tua donin ta mbronin, nga gjithçka që bën zhurmë në jetë.
Sa shumë kam për të thënë,
e prapë tingëllon pak.
Sa shumë kam për të falënderuar, e prapë duket se nuk mjafton.
Se si falënderohet një nënë
që të jep shpirt,
pa e mbajtur kurrë llogarinë?
Ti ike pastaj, nënë,
ashtu si qirinjtë që fikën veten
për të mos djegur askënd.
Por unë nuk e besoj këtë ikje.
Jo, nuk e besoj.
Se sytë e tu janë ende këtu,
në mua,
në gjakun tim,
në rrugën që ec
edhe kur jam i lodhur,
se nga ti kam mësuar
se drita nuk gëlltitet nga terri
nëse shpirtin e ke të pastër.
Nënë,
ty të solli Perëndia si amanet,
si kujtim i një bote të thjeshtë
që s’e ka humbur madhështinë, si një gur i bekuar në prag të shtëpisë
që ruan gjithçka, edhe kur nuk flet.
E sot,
unë që jam rritur mes dhimbjesh, betejash, e udhësh, e kuptoj më shumë se kurrë, se sa e madhe ka qenë dashuria jote:
një dashuri që nuk mbahej me fjalë, por me sakrificë,
me duar të plasaritura,
me zemër të heshtur,
me shumë më tepër se ç’mund të shkruaj unë.
Nënë,
po ta lë këtë poezi
si dritë në shtegun tënd të amshimit, si falënderim që nuk do të përfundojë kurrë,
si lutje,
si mall,
si bekim.
Se ti nuk ishe thjesht nënë.
Ti ishe rrënja e shtëpisë.
Ti ishe shpirti që më bëri njeri.
Dhe sot,
në çdo hap që hedh,
unë e dëgjoj ende zërin tënd
që thotë:
“Ec, bir.
Unë jam me ty.”
Vetëm kështu …
