Nga Prof.Dr.Xhavit LIPAJ, Zürich
Nuk janë 1432 fëmijë.
Janë 1432 plagë të hapura në tokën tonë.
1432 britma që u ndërprenë në mes të fjalës, nga një dorë që s’kishte as shpirt, as Zot.
Po, fëmijët.
Me duar të vogla që dridheshin,
me këpucë që s’u rritën kurrë,
me zëra që nuk arritën të thonë as “të lutem”.
Gjak fëmijësh,
gjak që bota e pa,
gjak që toka e mori dhe nuk e fali, gjak që s’ka të bëjë me luftë, por me krim të pastër,
me errësirë që ka emër.
Nëpër shtëpi të braktisura,
u gjetën kukulla me fytyrë të djegur.
Dhe pranë tyre, trupat.
Trupa të vegjël.
Trupa që nuk duhej të ishin atje.
Trupa që duhej të ishin gjallë.
Qëndresa nuk u quajt fitore.
Qëndresa ishte vajzë.
Dhe ata ia ndalën frymën.
Mirdona nuk kërkoi shumë.
Vetëm një shpjegim.
Dhe plumbi e gëlltiti.
Lindihana nuk vdiq nga koha.
Vdiq nga urrejtja.
Dhe zemra e saj u mbyll
në duart e nënës që ulërinte.
Mos më kërkoni t’i zbus vargjet.
Se ata nuk i zunë me fjalë, por me plumba.
Dhe plumbat nuk kanë poezi.
Prandaj unë them:
Nuk ka harresë.
Nuk ka pajtim.
Nuk ka heshtje.
Ka vetëm një të vërtetë që digjet:
Fëmijët e Kosovës u masakruan.
E dhimbja e tyre është ligji ynë i shenjtë.
Ata s’kërkuan liri.
Ata s’kërkuan luftë.
Ata kërkuan jetë.
Dhe jeta iu mor me dhunë.
Dhe ne,
ne nuk harrojmë.
Se harresa është vdekje e dytë.
Dhe mbi fëmijët tanë,
vdekja nuk ka të drejtë të kthehet sërish.
Gjaku i tyre nuk flet.
Por britet.
Dhe kjo britmë është zëri ynë.
Vetëm kështu…
Nëntor, 2025
