Nga Prof.dr. Xhavit LIPAJ, Prishtinë
Isha i vogël kur më vdiq babai,
nuk kuptoja asgjë nga fjala “vdekje”,
por ndjeva një zbrazëti që s’u mbush më kurrë.
Në spital, dhoma ishte bosh,
si një qiell pa yje,
si një mëngjes pa diell.
Lotët rridhnin pa zë,
njerëzit pëshpëritnin lutje,
e unë s’dija për kë luteshin.
Në shtëpi, erdhën shumë gra me shamija të bardha,
me sy që s’dinin ku të shihnin.
Thanë: “Ka vdekur.”
Unë, fëmijë që s’e kuptonte dhembjen,
i thashë nënës:
“Më mirë që vdiq babai, se sa ti.”
Ajo heshti,
si toka kur e përgjakin rrënjët.
Nga ajo ditë, u bë baba dhe nënë.
Me duar të prishura nga puna,
por të arta si drita që lind prej dhimbjes.
Ajo e ngriti jetën mbi gurë,
që unë të ecja mbi dritë.
Punonte për bukë,
punonte për librat e mi,
punonte për ëndrrën që s’e njihte,
por që e shihte në sytë e mi.
Në çdo mëngjes,
kur duart e saj të plasaritura shtrëngonin shpresën,
Zoti shkruante në qiell emrin e saj.
Pastaj erdhi lufta,
ajo plagë e kombit që s’ka mbaruar kurrë.
E morën shkijet, ata që nuk dinë ç’është nënë.
E mbytën trupin,
por jo shpirtin.
Se shpirti i saj ishte i kalitur me dashuri,
me sakrificë, me dritë.
Ajo jeton ende.
Në çdo buzëqeshje që e fsheh dhimbjen,
në çdo dritare ku hyjnë rrezet e mëngjesit,
në çdo fëmijë që përqafon nënën e vet pa frikë.
Sot, unë që jam bërë Prof. Dr. Dr.,
e ndjej si frymon pranë meje.
Çdo arritje, çdo titull, çdo fjalë,
është një lutje që e kthej në qiell për të.
Se ajo, pa ditur ç’është diploma,
më dha mësimin më të madh të jetës:
që njeriu bëhet i madh
vetëm kur ruan shpirtin e vogël të fëmijës brenda vetes.
Ajo është atje lart,
me babain, të qeshur në dritë,
dhe ndoshta i thotë:
“E sheh? Djali ynë e bëri.”
E unë, këtu poshtë,
ende e ndjej frymën e saj në erë,
kur më përkëdhel ballin,
si dikur, në fëmijëri.
Ajo jeton ende.
Jo në varr.
Por në mua.
Në çdo fjalë që shkruaj,
në çdo shpirt që prekem,
në çdo dritë që lind nga dhimbja.