Nga Prof.dr.Xhavit Lipaj, Zürich
por asnjë avion nuk mban dot peshën e shpirtit tim.
Në këtë udhëtim, s’jam thjesht udhëtar midis dy vendeve,
jam udhëtar midis dy botëve,
dy dashurive, dy mënyrave të të qenit gjallë.
Zürich, qyteti i orëve të sakta, i heshtjes që flet me sistem,
më mësoi durimin, përpjekjen dhe forcën për të ndërtuar.
Prishtina, zemra që nuk fle kurrë,
më mësoi çfarë do të thotë të digjesh e të rilindësh në të njëjtën frymë.
Dhe unë, mes këtyre dy dritave,
jam si një flakë që kërkon formën e vet,
si një zë që flet në dy gjuhë, por nga një shpirt.
Në dritaren e avionit shoh poshtë një det resh, si një det kujtimesh që fsheh rrugët e dikurshme, shtëpitë që nuk janë më,
fytyrat që më presin ende me të njëjtin mall.
Në çdo fluturim, ka një moment
kur trupi ndien lehtësinë,
por zemra ndien peshën e të gjitha kujtimeve.
Ato s’kanë valixhe, s’kanë pasaportë,
por kalojnë çdo kufi me leje të shpirtit.
Diku mbi Alpe, ndalem e mendoj:
Ndoshta s’jemi as të ikur, as të kthyer,
jemi vetëm njerëz që bartim rrënjët me vete,
në çdo frymëmarrje, në çdo ndalesë,
në çdo “mirë se vjen” dhe çdo “mirëupafshim”.
Prishtina më pret me zhurmë, me dritë e me mall.
Në çdo fytyrë shoh një pasqyrë të vetes,
në çdo rrugë ndiej jehonën e fëmijërisë që s’ka ikur kurrë.
Por brenda meje, Zürich mbetet,
me rendin e tij, me qetësinë që më mban gjallë, në orët kur jeta më lodh.
Dhe atëherë kuptoj:
udhëtimi im nuk është fluturim, është lutje.
Një lutje për të mos harruar asnjëherë
nga vij, kush jam, e pse ende kthehem.
Sepse shpirti im është urë,
ndërmjet dy vendeve që më kanë lindur në mënyra të ndryshme:
njëri më dha krahë, tjetri më dha rrënjë.
Njëri më mësoi të fluturoj, tjetri më mësoi të ndjej.
Dhe unë i dua të dy,
ashtu si i dua yjet e natës,
njërin për dritën, tjetrin për errësirën që e bën të duket.
Në fund të udhëtimit, kur avioni zbret ngadalë, shpirti im hesht.
Jo nga lodhja, por nga përmbushja,
se çdo herë që kthehem, diçka brenda meje shërohet, dhe çdo herë që largohem, diçka tjetër më mëson durimin e dashurisë së vërtetë.
Ky udhëtim nuk përfundon në aeroport,
ai vazhdon në zemër,
në kujtimet që më bëjnë njeri,
në dritën që më kujton pse çdo rrugë e gjatë, është në të vërtetë një kthim drejt vetes