Nga Ph.D. Dashnim HEBIBI
Disa pseudogazetarë në atdheun tonë përdorin shpesh fjalën “profesionalizëm”, por në praktikë u mungon ajo që është më themelorja: etika. Ndoshta nuk e dinë fare se çfarë do të thotë, ndoshta e dinë por zgjedhin ta injorojnë. Në çdo rast, pasojat bien mbi publikun dhe mbi vetë gazetarinë si profesion.
Nuk janë “like”-t apo komentet që i japin peshë një lajmi. Lajmi merr peshë nga menyra si trajtohet, nga saktësia, nga kujdesi, nga respekti për të vërtetën dhe sidomos për ndjeshmërinë njerëzore. Ajo që pamë dje dhe ajo që po shohim sot, pas një tragjedie…, nuk është gazetari e mirëfilltë, por një shfrytëzim ( fatkeqësisht ndoshta edhe pa dije) i dhimbjes.
Dhe kjo na lë vetëm një pyetje të hidhur: ku kemi mbërritur?
E them këtë me bindje, sepse jam pjesë e profesionit prej më shumë se 31 vitesh. Respekti për punën e gazetarit është i patjetërsueshëm, por nuk mund të ketë respekt kur etika shkelet. Në asnjë rast nuk e kam parë si “fitore profesionale” shkeljen e parimeve bazë që kemi mësuar, dhe as nuk mund ta justifikoj sot.
Shfaqja e skenave të rënda, shpesh edhe pas orës 22 te disa, nuk është informim: është banalizim i dhimbjes dhe dhunë vizuale ndaj publikut.
Pyetja lind natyrshëm: pse lejohet kjo? Dhe më e rëndësishmja: kush do të mbajë përgjegjësi?
Gazetaria ka për detyrë të informojë, të ndërgjegjësojë dhe të edukojë, jo të shndërrojë tragjedinë në spektakël. Sa më shpejt ta kuptojmë këtë, aq më shpejt do të mund t’i rikthejmë dinjitetin profesionit tonë.
Gazetaria nuk është treg ku shitet dhimbja, por një flamur i së vërtetës. Nuk është garë për klikime, por një mision i guximshëm për të ndriçuar realitetin. Nuk është spektakël për audiencë, por angazhim për drejtësi, transparencë dhe dinjitet njerëzor.
Vetëm kur ky mision të rikthehet në themel të çdo lajmi te ata, mund të themi me krenari: gazetaria është zëri i të heshturve, mburoja e demokracisë dhe drita që ndriçon errësirën e lajmeve të gabuara.
