Nga: Prof.dr.Xhavit LIPAJ, Zvicër
Para syve,
janë miq, vëllezër, shokë të betuar,
të buzëqeshin me dhëmbë të bardhë,
të përqafojnë me fjalë të buta,
të shtrëngojnë dorën sikur të shtrëngonin shpirtin.
Por pas shpinës sate
ata matin tokën me hap të fshehtë,
gërmojnë gropa me thonj të pabesisë,
duke pritur çastin të të mbulojnë me dhe,
të të varrosin të gjallë,
të shuajnë frymën tënde me hije të vetes.
Ky është ligji i dyftyrësisë:
ajo nuk të godet në ballë,
nuk të thërret në duel,
por të vret ngadalë, me buzëqeshje të shtirura,
me fjalë të ëmbla që kanë helm brenda.
Miku i rremë
është më i hidhuri armik.
Ai të sheh në sy, por nuk sheh shpirtin tënd;
ai të dëgjon zërin, por dëshiron ta shurdhojë;
ai shikon dritën tënde
vetëm për të ndezur errësirën e vet.
Por ai harron:
gropa që hap për tjetrin
është varri i tij i ardhshëm.
Asnjë maskë nuk jeton përjetësisht,
asnjë fytyrë e dyfishtë nuk mund të fshihet nga drita.
Në heshtjen e natës
kur mbetet vetëm me vetveten,
dyftyrësi e sheh çfarë ka bërë:
jo që varrosi mikun,
por që varrosi nderin e tij,
e nguli shpirtin e vet në dhe të ftohtë,
si të ishte kufomë pa emër.
Dyftyrësia është varr i hapur që pret zotin e tij.
Njeriu që nuk ka guxim të jetë i drejtë,
mbetet skllav i dredhive të veta.
Dhe, në fund, humb jo vetëm miqtë,
por edhe vetveten, se kush ka dy fytyra,
nuk ka asnjërën.
Vetëm kështu…
Gusht, 2025
