Nga: Dashnim HEBIBI
Zürich, 29 qershor 2025 – Sa herë shoh postime me tavolina të mbushura me ushqime, ndjej dhimbje për ata që nuk kanë as të mjaftueshme për të kaluar ditën. Po, është e drejta e gjithsecilit të gëzojë mundësitë që ka, por le të tregojmë pak kujdes etik dhe ndjeshmëri njerëzore. Sepse, për shumë bashkëkombas tanë, këto pamje janë plagë që hapen përditë.
Si kryetar i Shoqatës Humanitare “Lugina e Preshevës” me qendër në Zvicër, e shoh nga afër realitetin e hidhur: njerëz që s’kanë mundësi të blejnë barna, çanta, apo libra për fëmijët e tyre. Jo sepse nuk duan, por sepse nuk munden. Dëshirat janë të mëdha, por mundësitë janë të vogla. Kemi parë e dëgjuar me sytë e veshët tanë halle të rënda që të trondisin shpirtin.
Populli ynë historikisht është dalluar për shpirtmirësinë dhe ndihmën ndaj njëri-tjetrit. Por kohët moderne, sidomos rrjetet sociale, po e zbehin ndjesinë e dhembshurisë, duke e zëvendësuar me krahasim, me mburrje, me një botë që shpesh nuk pasqyron realitetin. Prandaj, kjo është një thirrje për të mos e harruar fytyrën tonë të vërtetë si komb: fytyrën e solidaritetit.
Ka njerëz që mezi e përballojnë jetën, që nuk dalin të kërkojnë ndihmë sepse i mbyt nderi dhe ndërgjegjja. Dhe për këtë, mendoj se ne si popull jemi me shpirt të mirë dhe të gatshëm për të ndihmuar. Por ndonjëherë duhet edhe një fjalë e mirë, një kujtesë e butë, që të na rikthejë te thelbi i njerëzores.
Solidariteti është vepër, jo vetëm fjalë. Është një çati mbi kokën e dikujt, një pako me ushqime, një libër për një fëmijë, një flamur i valëvitur mbi varrin e një heroi. Dhe është ajo ndjenjë që, kur e ushqen në zemër, të bën të ndihesh më njeri.
Shoqata jonë funksionon me një anëtarësi simbolike prej 30 franga në vit. Të gjitha mjetet e dhuruara shkojnë 100% për ata që kanë nevojë, dhe janë të dokumentuara me transparencë. Kemi ndihmuar familje dëshmorësh, studentë, fëmijë jetimë, dhe kemi kujdesur për varret e dëshmorëve – duke ndërruar flamurin kombëtar dy herë në vit, aty ku ata prehen.
Të jemi më të kujdesshëm në atë që ndajmë publikisht dhe më të pranishëm në realitetin e atyre që s’kanë zë, por kanë dhimbje.
Ky është vetëm një mesazh me respekt dhe mirëkuptim, nga një vëlla i juaji që nuk ka asgjë personale me askënd. Vetëm një lutje për më shumë vetëdije. Kënaqësia është çështje personale, po dhembshuria është detyrë njerëzore.
Zoti ju bekoftë të gjithëve! ( Foto ilustrim)
SAM24.info