/ Nga: PhD. Xhavit LIPAj, Andermatt /
Në një Kuvend ku duhej të flitej pak dhe të veprohej shumë, fjalët janë bërë strehë për frikën nga përgjegjësia. Janë mbajtur dhjetë seanca, dhe jo një vendim. Si një zemër që rreh, por nuk pompon gjak, Kosova rri pezull, e papërfaqësuar në thelbin e saj më të lartë institucional. Nuk është fjala vetëm për një post, por për një parim: a jemi të aftë të udhëheqim veten?
Në këtë ngërç të zgjatur, populli është bërë spektator i një loje ku askush nuk fiton, përveç egoizmit. Demokracia nuk është vetëm votë, por edhe përgjegjësi për ta çuar atë votë në rrugën e duhur. Kur Kuvendi nuk zgjedh kryeparlamentarin, nuk është thjesht një vonesë teknike – është një mungesë e vullnetit për të bashkëjetuar në dallim. Dhe kjo mungesë bëhet mëkat, jo vetëm ndaj Kushtetutës, por edhe ndaj shpresës.
Mund të falet një gabim, mund të mirëkuptohet një dështim. Por kur përsëritet, kur justifikohet, kur bëhet normalitet – atëherë kthehet në tallje ndaj sakrificës së atyre që ndërtuan këtë shtet me mund e me plagë. Dhe mëkatet e tilla nuk i lan as koha.
Kosova meriton një Kuvend që punon, jo një arenë të heshtur ku luftohet për pushtet dhe jo për drejtësi. Ky është momenti për të reflektuar jo mbi atë çfarë mungon, por mbi atë çfarë është harxhuar: durimi i popullit. Dhe kur ai humbet, historia ka treguar, institucionet bien pa u rrëzuar fizikisht.