Nga Prof. Dr. Xhavit LIPAJ, Zvicër
Nuk ishte ditë.
Ishte një mbetje kohe
që nuk u konsumua dot.
Hapësira ishte e mbyllur,
por mendja
e shpërndarë si send i humbur
pa adresë kthimi.
Trupi lëvizte.
Jo për të shkuar diku,
por për të vërtetuar
se ende kishte peshë.
… nuk ishte vend.
Ishte funksion.
Një mënyrë për ta provuar
nëse pafajësia, reziston pa dëshmitarë.
Mendimet nuk qëndronin.
Ato ndërronin formë, si objekte pa përdorim,
të lëna në korridor, që nuk kthehen mbrapsht
për t’i marrë.
Diku jashtë,
dy vetë e disa të tjerë e dinin.
Jo faktin.
Jo arsyen.
Por pamundësinë
që kjo të ishte e vërtetë.
Kjo dije
nuk u shpreh.
Se fjala
ishte bërë mjet
dhe mjeti
kishte humbur funksionin.
Rrena nuk u tha.
U aplikua.
Me rregull.
Me qetësi.
Si diçka që ndodh
kur askush nuk ndalet
të pyesë, çfarë po ndodh.
Koha nuk kalonte.
Ajo rrotullohej
rreth një boshllëku
që quhej “rast”.
Dhe njeriu
qëndronte aty
jo si fajtor,
jo si viktimë,
por si gabim
që ende nuk ishte korrigjuar.
18 dhjetori i një viti
nuk kërkoi drejtësi.
Ai vetëm provoi
se një pafajësi
mund të mbahet gjallë
edhe pa dritë,
edhe pa emër,
edhe pa dalje.
Vetëm kështu …
X. L. 18. Dhjetor 2025
jo rrëfim,
jo akuzë,
jo shpjegim.
